Indeks
Mężczyzna w depresji przestaje być mężczyzną
Gdy chłop jak dąb nie tylko mówi, że nie jest w stanie pójść do roboty, ale nawet nie wychodzi z łóżka, a jak się mu robi o to awanturę, zaczyna płakać - budzi tylko politowanie. O męskiej depresji Sławomir Zagórski rozmawia z prof. DARIUSZEM GALASIŃSKIM.
Sławomir Zagórski: Zdecydowaną większość chorych na depresję stanowią kobiety. Zajmujesz się tą mniej liczną grupą depresyjnych pacjentów - mężczyznami. Czy depresja ma płeć? Innymi słowy czy mężczyźni chorują na nią inaczej niż kobiety?
Prof. Dariusz Galasiński*: Żeby odpowiedzieć na to pytanie, należy zrobić rozróżnienie między płcią biologiczną (ang. sex) i płcią społeczną czy kulturową (ang. gender). To ważne rozróżnienie. Współczesna psychopatologia, zajmując się problemem płci w depresji, z założenia przyjmuje, iż bada płeć biologiczną. Z założenia, bo z reguły dokonuje prostego rozróżnienia między kobietami i mężczyznami, tak jakby bycie mężczyzną czy kobietą było czymś prostym i jednorodnym. Dzieje się tak dlatego, że dzisiaj dominuje moda (celowo używam tego słowa) na biologiczne rozumienie chorób psychicznych. Choroba psychiczna to choroba mózgu, a nie umysłu, a zatem związana jest z naszą biologią. Tymczasem nie ma na to dowodów. Tak naprawdę nie wiemy, skąd się bierze depresja.
Jednak być może dlatego, że badania przyjmują takie uproszczenie, w literaturze psychiatrycznej można znaleźć wsparcie dowolnego stwierdzenia relacji pomiędzy płcią a depresją, poczynając od tego, że są one ze sobą ściśle powiązane, a kończąc na tym, że nie mają ze sobą nic wspólnego.
Dla mnie ciekawym pytaniem, rozważanym nieporównywalnie rzadziej, jest relacja pomiędzy depresją, a płcią społeczną, innymi słowy całością oczekiwań wobec mężczyzn czy kobiet. To wszystko, co powoduje, iż nosimy takie czy inne ubrania, fryzury, bawimy się pistoletami czy lalkami, przeklinamy lub nie. Ale również, że "zupa jest za słona" i że to od kobiet oczekuje się, że będą gotować i opiekować się dziećmi, a od mężczyzn, że będą pracować i utrzymywać rodzinę, i że dopiero po wojsku staną się prawdziwymi mężczyznami.
Gdy chłop jak dąb nie tylko mówi, że nie jest w stanie pójść do roboty, ale nawet nie wychodzi z łóżka, a jak się mu robi o to awanturę, zaczyna płakać - budzi tylko politowanie. O męskiej depresji Sławomir Zagórski rozmawia z prof. DARIUSZEM GALASIŃSKIM.
Sławomir Zagórski: Zdecydowaną większość chorych na depresję stanowią kobiety. Zajmujesz się tą mniej liczną grupą depresyjnych pacjentów - mężczyznami. Czy depresja ma płeć? Innymi słowy czy mężczyźni chorują na nią inaczej niż kobiety?
Prof. Dariusz Galasiński*: Żeby odpowiedzieć na to pytanie, należy zrobić rozróżnienie między płcią biologiczną (ang. sex) i płcią społeczną czy kulturową (ang. gender). To ważne rozróżnienie. Współczesna psychopatologia, zajmując się problemem płci w depresji, z założenia przyjmuje, iż bada płeć biologiczną. Z założenia, bo z reguły dokonuje prostego rozróżnienia między kobietami i mężczyznami, tak jakby bycie mężczyzną czy kobietą było czymś prostym i jednorodnym. Dzieje się tak dlatego, że dzisiaj dominuje moda (celowo używam tego słowa) na biologiczne rozumienie chorób psychicznych. Choroba psychiczna to choroba mózgu, a nie umysłu, a zatem związana jest z naszą biologią. Tymczasem nie ma na to dowodów. Tak naprawdę nie wiemy, skąd się bierze depresja.
Jednak być może dlatego, że badania przyjmują takie uproszczenie, w literaturze psychiatrycznej można znaleźć wsparcie dowolnego stwierdzenia relacji pomiędzy płcią a depresją, poczynając od tego, że są one ze sobą ściśle powiązane, a kończąc na tym, że nie mają ze sobą nic wspólnego.
Dla mnie ciekawym pytaniem, rozważanym nieporównywalnie rzadziej, jest relacja pomiędzy depresją, a płcią społeczną, innymi słowy całością oczekiwań wobec mężczyzn czy kobiet. To wszystko, co powoduje, iż nosimy takie czy inne ubrania, fryzury, bawimy się pistoletami czy lalkami, przeklinamy lub nie. Ale również, że "zupa jest za słona" i że to od kobiet oczekuje się, że będą gotować i opiekować się dziećmi, a od mężczyzn, że będą pracować i utrzymywać rodzinę, i że dopiero po wojsku staną się prawdziwymi mężczyznami.
