Indeks
Jesteś z wykształcenia lingwistą. Tymczasem zająłeś się psychiatrią i jeszcze ją na dodatek pouczasz.
Ja się tu nakrytykowałem psychiatrii, ale psychiatrzy, których znam, to ludzie, do których poszedłbym bez wahania i poprosił o pomoc. Ci ludzie naprawdę pomagają. Ja występuję jako ktoś, kto chce im dać dodatkowe narzędzia do ręki. Moim marzeniem jest otworzenie przestrzeni dla dialogu, w którym psychiatra i lingwista będą potrafili znaleźć wspólny język i wspólnie dążyć do tego, żeby pomóc ludziom z "bólem dusznym".
Dlaczego? A dlatego, że psychiatria pracuje przecież głównie na języku. Przychodzi facet do psychiatry i coś tam mówi, a psychiatra z tego wyciąga wnioski. I udaje, że to JAK pacjent mówi, nie ma znaczenia - język jest prostym i nieskomplikowanym źródłem wiedzy o pacjencie. I choć my wszyscy wiemy o języku w propagandzie, w reklamach, języku, który manipuluje i zaciemnia, do psychiatrii jakoś to się wszystko nie stosuje. To co pacjent mówi, jest po prostu przezroczyste. I zanim wszyscy czytający to psychiatrzy i psycholodzy się oburzą, że przecież zwracają uwagę na to, jak pacjent mówię: zwracacie, ale na to, co niezwykłe, co się rzuca w oczy. A ja bym chciał was namówić, na systematyczne zwracanie uwagi na to, co zwykłe, co się nie rzuca w oczy. Bo to jest ważniejsze.
Chciałbym, żeby ten wywiad był odczytany jako zaproszenie do dialogu, do wspólnych badań. Nie dlatego, że wiem lepiej, ale dlatego, że jeśli to, co mówię ma sens, to taka współpraca pomoże wam lepiej leczyć. A przecież o to chodzi, a nie o ego poszczególnych psychiatrów, czy psychiatrii w ogóle.
Na koniec chciałbym się zwrócić jeszcze raz do czytelników. Chciałbym prosić ojców chorych psychicznie o opisanie swoich doświadczeń choroby, a szczególnie doświadczeń z dziećmi. Jak to jest być ojcem chorym psychicznie? To o tych ojcach chciałbym napisać następna książkę, bo już dawno powinna była zostać napisana.
Proszę również dzieci ojców chorych psychicznie o napisanie do mnie, chciałbym bowiem zobaczyć ich ojców przez perspektywę dzieci. Jak to jest gdy się ma ojca chorego psychicznie? Proszę o kontakt na adres darek.galasinski@gazeta.pl.
*Prof. dr hab. Dariusz Galasiński jest lingwistą, profesorem w Universytecie w Wolverhampton i w Szkole Wyższej Psychologii Społecznej. Ostatnio zajmuje się doświadczeniem choroby psychicznej, szczególnie w odniesieniu do męskości. Jego najnowsza książka Men's Discourses of Depression (Dyskursy depresji u mężczyzn) ukazała się w lipcu 2008 w wydawnictwie Palgrave.
za:gazeta.pl
Ja się tu nakrytykowałem psychiatrii, ale psychiatrzy, których znam, to ludzie, do których poszedłbym bez wahania i poprosił o pomoc. Ci ludzie naprawdę pomagają. Ja występuję jako ktoś, kto chce im dać dodatkowe narzędzia do ręki. Moim marzeniem jest otworzenie przestrzeni dla dialogu, w którym psychiatra i lingwista będą potrafili znaleźć wspólny język i wspólnie dążyć do tego, żeby pomóc ludziom z "bólem dusznym".
Dlaczego? A dlatego, że psychiatria pracuje przecież głównie na języku. Przychodzi facet do psychiatry i coś tam mówi, a psychiatra z tego wyciąga wnioski. I udaje, że to JAK pacjent mówi, nie ma znaczenia - język jest prostym i nieskomplikowanym źródłem wiedzy o pacjencie. I choć my wszyscy wiemy o języku w propagandzie, w reklamach, języku, który manipuluje i zaciemnia, do psychiatrii jakoś to się wszystko nie stosuje. To co pacjent mówi, jest po prostu przezroczyste. I zanim wszyscy czytający to psychiatrzy i psycholodzy się oburzą, że przecież zwracają uwagę na to, jak pacjent mówię: zwracacie, ale na to, co niezwykłe, co się rzuca w oczy. A ja bym chciał was namówić, na systematyczne zwracanie uwagi na to, co zwykłe, co się nie rzuca w oczy. Bo to jest ważniejsze.
Chciałbym, żeby ten wywiad był odczytany jako zaproszenie do dialogu, do wspólnych badań. Nie dlatego, że wiem lepiej, ale dlatego, że jeśli to, co mówię ma sens, to taka współpraca pomoże wam lepiej leczyć. A przecież o to chodzi, a nie o ego poszczególnych psychiatrów, czy psychiatrii w ogóle.
Na koniec chciałbym się zwrócić jeszcze raz do czytelników. Chciałbym prosić ojców chorych psychicznie o opisanie swoich doświadczeń choroby, a szczególnie doświadczeń z dziećmi. Jak to jest być ojcem chorym psychicznie? To o tych ojcach chciałbym napisać następna książkę, bo już dawno powinna była zostać napisana.
Proszę również dzieci ojców chorych psychicznie o napisanie do mnie, chciałbym bowiem zobaczyć ich ojców przez perspektywę dzieci. Jak to jest gdy się ma ojca chorego psychicznie? Proszę o kontakt na adres darek.galasinski@gazeta.pl.
*Prof. dr hab. Dariusz Galasiński jest lingwistą, profesorem w Universytecie w Wolverhampton i w Szkole Wyższej Psychologii Społecznej. Ostatnio zajmuje się doświadczeniem choroby psychicznej, szczególnie w odniesieniu do męskości. Jego najnowsza książka Men's Discourses of Depression (Dyskursy depresji u mężczyzn) ukazała się w lipcu 2008 w wydawnictwie Palgrave.
za:gazeta.pl
