Indeks
Powiedziałeś, że zmiana statusu kobiety w społeczeństwie może przeciwdziałać depresji. Ponieważ status kobiety istotnie się w ostatnich czasach zmienił, czy to je pogrążyło, czy raczej poprawiło ich sytuację?
Nie znam badań, które pokazują zmianę roli kobiety i wpływu na doświadczenie depresji. Takie badania siłą rzeczy należałoby przeprowadzać w krajach, w których ta zmiana się dokonuje, takich jak Polska. Kiedy dokonywała się na zachodzie Europy, podobne badania dopiero raczkowały. Nie twierdzę, że nie ma żadnych polskich badań na temat doświadczenia depresji i genderu, bo być może do jakichś nie dotarłem. W tym, co mówiłem, opieram się głównie na badaniach Janet Stoppard i jej współpracowników, jednej z głównych badaczek doświadczenia depresji wśród kobiet. Stoppard pokazuje, że tradycyjny model kobiecości jest czymś, co może wpływać na przeżywanie depresji. A zatem kobieta w depresji, która ma poczucie, że nie może "ugotować obiadu" czy "wyprawić dzieci do szkoły" ma dodatkowy problem, który może wzmagać jej depresję. To nie znaczy oczywiście, że, zwolnienie z obowiązków domowych spowoduje ozdrowienie.
Jednym z ciekawych przykładów roli kobiety i depresji jest tzw. depresja poporodowa. Opisuje się kobiety, które zapadają w depresję, bo nie czują natychmiast owej wielkiej miłości matczynej. Poczucie winy prowadzi do depresji. Choć to kontrowersyjne co powiem, wydaje mi się, że nie ma w ogóle żadnego "naturalnego" związku matki z dzieckiem. Jest to również wynik modelu kobiecości, który przyjmujemy. Skoro społeczeństwo oczekuje tego związku, to kobieta musi go mieć, a jak nie ma, to jest złą matka, a nie po prostu matką, która czegoś tam nie czuje. Ciekawe badania matek w brazylijskich fawelach pokazują, że tamtejsze matki mają dużo mniej intensywny związek z dziećmi niż matki w Europie. Wiąże się to z katastrofalnie wysoką umieralnością noworodków i niemowląt. Czy to są złe matki? Nie! Żyją w innym modelu społecznym genderu.
Nie znam badań, które pokazują zmianę roli kobiety i wpływu na doświadczenie depresji. Takie badania siłą rzeczy należałoby przeprowadzać w krajach, w których ta zmiana się dokonuje, takich jak Polska. Kiedy dokonywała się na zachodzie Europy, podobne badania dopiero raczkowały. Nie twierdzę, że nie ma żadnych polskich badań na temat doświadczenia depresji i genderu, bo być może do jakichś nie dotarłem. W tym, co mówiłem, opieram się głównie na badaniach Janet Stoppard i jej współpracowników, jednej z głównych badaczek doświadczenia depresji wśród kobiet. Stoppard pokazuje, że tradycyjny model kobiecości jest czymś, co może wpływać na przeżywanie depresji. A zatem kobieta w depresji, która ma poczucie, że nie może "ugotować obiadu" czy "wyprawić dzieci do szkoły" ma dodatkowy problem, który może wzmagać jej depresję. To nie znaczy oczywiście, że, zwolnienie z obowiązków domowych spowoduje ozdrowienie.
Jednym z ciekawych przykładów roli kobiety i depresji jest tzw. depresja poporodowa. Opisuje się kobiety, które zapadają w depresję, bo nie czują natychmiast owej wielkiej miłości matczynej. Poczucie winy prowadzi do depresji. Choć to kontrowersyjne co powiem, wydaje mi się, że nie ma w ogóle żadnego "naturalnego" związku matki z dzieckiem. Jest to również wynik modelu kobiecości, który przyjmujemy. Skoro społeczeństwo oczekuje tego związku, to kobieta musi go mieć, a jak nie ma, to jest złą matka, a nie po prostu matką, która czegoś tam nie czuje. Ciekawe badania matek w brazylijskich fawelach pokazują, że tamtejsze matki mają dużo mniej intensywny związek z dziećmi niż matki w Europie. Wiąże się to z katastrofalnie wysoką umieralnością noworodków i niemowląt. Czy to są złe matki? Nie! Żyją w innym modelu społecznym genderu.
